رشد در جامعه

به نظر شما توي جامعه ايراني چطوري مي شه زود بزرگ شد

خداي ما

ما خدایی داریم که خودش می خندد
آسمانی داریم که سپید است و تمیز
روستایی داریم که هوا چون دل ماست
مردمانی داریم که همه عاشق عاشق شدند
دوستانی داریم که همه کودک گرمازده اند

روزگار

كودكاني كه مي آيند
مرداني كه مي روند
دل غنچه نشكفته را مي شكند

چه قدر سقف ها كوتاه شده است
اما
ديوارهاي كوتاه فقط در خانه فقيران است
اينجا سرما هم يخ مي زند
كسي سراغ آتش را نمي گيرد
در روزگار سركوب كبوتربازها
مرغان آتش هم سر بريده شدند
روزگار پادشاهي كرم شب تاب است

محمد عباسي

شعري اي يك مرحوم

چند روز پيش داشتم يادداشت هاي هفت هشت سال پيش رو مرور مي كردم به يه مطلب از يه دوست برخورد كردم كه اين روزها بين ما نيست

خدا بيامرز خانم خداداديان

همكار سرويس اجتماعي روزنامه بود

بگذريم يه شعر ازش داشتم كه نمي دونم از خودش بود يا به دليل قشنگي اونو نگه داشته بود به هر حال خيلي برام جذاب بود شايد به دليل اينكه ديگه بين ما نيست

امشب‌ دوباره‌ دستهايم‌ سردوخاليست‌
سهم‌ دلم‌ اندوه‌ زرد خشكساليست‌
اينجا نمي‌فهمد كسي‌ شعر و غزل‌ را
خون‌ در نگاه‌ مردمان‌ اين‌ حواليست‌
آخر كجا بايد برد اين‌ دردها را
آن‌ كس‌ كه‌ در اندوه‌ يك‌ عشق‌ زلاليست‌
در جست‌ و جوي‌ لحظه‌ها آبي‌ آب‌
چنديست‌ اين‌ دل‌، كوچه‌ كردي‌ الا باكيست‌
اي‌ مانده‌ در غربت‌ كجايي‌ آه‌ آقا
درياب‌ ما را تادمي‌ ديگر مجاليست‌