مي رود آيا يك دوست

ديروز رفتيم بيمارستان

بيمارستان ريه تهران

يكي از همكاران يا به عبارت بهتر دوستان ما سرطان ريه گرفته

شايد امروز كه اين مطلب رو مي نويسم ديگه حسين آقا اونجا نباشه

اگه به حرف دكترا باشه كه بايد اين نازنين مرد پنجاه و هفت ساله منتظر ملك الموت باشه

اما هيچ كس حتي خودش حاضر نيست قبول كنه

البته حق هم داره

اما نكته اي كه خيلي فكرم رو مشغول كرده اينه كه اين روزها خيلي ها به فكر كمك كردن به حسين افتادن

جالب اين كه همين جماعت چند ماه قبل اصلا براشون مهم نبود كه اين بنده خدا كجاست و چي كار مي كنه

راستي اگه مي شد كه ما ادما قبل از اينكه يه كسي توي ايستگاه آخر بشينه و منتظر باشه به فكر باشيم بد نيست؟ واقعا اين سوالي كه همه ما جواب نه به اون مي ديم اما

هيچ وقت به فكر نيستيم كه در عمل هم به

اون جواب بديم

جوابي كه قابل دفاع باشه

وبلاگ لو رفت

تا حالا فكر مي كردم كه وبلاگ داشتن يه پديده ايه قابل مخفي كردن نيست و نمي توني از كسي مخفي كني

امروز متوجه شدم كه ظاهرا يكي از دوستان قديمي تا حالا وبلاگم رو نديده بود

وقتي ديد شاكي شد كه چرا تا حالا به ما نگفته بودي و من تصادفي ديدمش و خلاصه شاكي بود

يعني لو رفتيم ديگه

حداقل پيش اين دوست

چه ميشه كرد

كسي ما رو دوست نداره

نه تنها اونقدر معروف نيستيم كه همه ما رو بشناسن

بلكه دوستان نزديك هم با ما سر ياري ندارن

خدااااااااااااااااااااااااااااااااااا

زندگي

زندگي كوزه بي خاصيت پر ترك است

زندگي مرز ميان تو يك دشت خيالي است كه شايد باشد

زندگي سد ميان من و توست

زندگي بازي بي معني ابراست وهوا

زندگي سردي يك بوسه آتش ناك است

خاك پايان تمام دنياست

فكر مي كردم

فكر مي كردم كه عاشق مي شوم اما نشد
مثل آدم پاك و صادق مي شوم اما نشد
فكر مي كردم كه دل مثل خدا دزديدني است

لااقل در عشق حاذق مي شوم اما نشد