چه بد پندار و گفتارند و رفتار
سگان بي هنر اين قوم كفتار
نه احمد مي شناسند و نه زرتشت
اسير وهم خود در يك شب تار
بجاي ذكر زهراي صديقه
فقط در فكر تزويرند و تكرار
شب و تنهايي و فرداي تاريك
بود بادافره دلهاي بيمار
شعر حرف دل است در خلوت انسان، وقتي به زبان مي آيد نشانه حيات روح است و اين آيينه خلوتی که سالهاست كه در جستجوي آن هستم فارغ از كار و زندگي روزمره..... اين وبلاگ به صورت كامل در آدرس http://mabasi.mihanblog.com نيز موجود است
۲ نظر:
من از مجاورت یک درخت میآیم,که روی پوست آن,دستهای ساده غربت اثرگذاشته بود"به یادگارنوشتم خطی زدلتنگی"
یک ساعت که آفتاب بتابد,خاطره آن همه شب های بارانی از یادمیرود.واین است حکایت آدم ها , فراموشی..... البته به شرط آنکه کاخ آرزوهایت را ویران نکرده باشد, شمع امیدت را خاموش نکرده باشد و گوشش را نبسته باشد تا صدای خرد شدن غرورت را بشنود .....که در این صورت او را خواهی بحشید..
ارسال یک نظر