شعري كه شايد بتواند هجرت يك دوست را تسكين بدهد
آتش نبود بر رخ ما داغ ياس بود
تصوير مردم بد خو و ناسپاس بود
كس نيست تا كه دلي را كفن كند
وقتي دروغ رنگ خدا را به تن كند
ما مي رويم با دل خون بار و بي اميد
اين دل ميان قوم شما بود رو سفيد
يه كوله بار خنده كه جا مانده در وطن
ديشب شكوفه كرد چو فهميد داغ من
شعر حرف دل است در خلوت انسان، وقتي به زبان مي آيد نشانه حيات روح است و اين آيينه خلوتی که سالهاست كه در جستجوي آن هستم فارغ از كار و زندگي روزمره..... اين وبلاگ به صورت كامل در آدرس http://mabasi.mihanblog.com نيز موجود است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر